Παρακαλούμε, δείτε τα σχόλια/τις κριτικές/τα links


"Δονήσεις για μια νέα εποχή" (Vibrations for a new era) :

"Μία συλλογή διηγημάτων που στοχεύει με πλούσια φαντασία και ποιητικές εικόνες προς το μέλλον" (περιοδικό Το κουτί της Πανδώρας)

"A collection of short stories which aims through fruitful phantasy and poetical images to the future" (Pandora's box - literary publication)

 

"Στιγμές και στίγματα" (Moments and marks) :

"Μία αξιόλογη ποιητική συλλογή - το ποίημα "Ζωή χωρίς άδικο" είναι άξιο να περιληφθεί στο ανθολόγιο της ελληνικής ποίησης" (περιοδικό Οδός Πανός)

"A collection of poems worth reading - the poem "Life without wrongness" is worth to be included in the anthology of greek poetry" (Odos Panos - literary publication)

 

"Ο Μεγαλέξανδρος, ο Αστροναύτης και η Κόμησσα" (Alexander the Great, the Astronaut and the Countess) :

" Ένα παράξενο θεατρικό έργο που συμπυκνώνει στοιχεία από την Ιστορία του ανθρώπου και τα οδηγεί σε ένα απρόσμενο τέλος" (περιοδικό Διαβάζω)

" A strange theatrical play which presents a condensed account of elements from human History and leads them to an unexpected end" (Diavazo - literary publication)

Ορχήστρα Φαινομένων (Phenomena Orchestra):

"Στην ποίηση του Βαβλίδα, το νεορομαντικό ύφος συμβαδίζει με την περιγραφή της ωμότητας και της τραχύτητας των καταστάσεων, δίνοντας έτσι έναν τόνο έρευνας και αναστοχασμού, που διαφωτίζει τον ανήσυχο, φιλοπερίεργο και πνευματώδη αναγνώστη" (Παντελής Απέργης, κριτικός λογοτεχνίας)

 "Concerning the poetry of Vavlidas, his neoromantic style goes together with the description of cruelty and roughness in everyday situations, thus offering to us a motive of re-thinking and searching things, a motive which make things clearer for the restless, curious and brilliant reader" (Pandelis Apergis, literary critic)

Χωρίς παρόν (Without present) :

"Τα διηγήματα αυτά τα διακατέχει μια παραμυθένια θέληση που μπορεί να δίνει λύσεις σαν ένας από μηχανής Θεός. Μόνο που η τέχνη του Βαβλίδα μπορεί με πολλή μαεστρία να συνδυάζει το παραμύθι και τις τεχνικές του με το διήγημα για μεγάλους" (Αντρέας Πολυκάρπου στην ιστοσελίδα www.onlycy.com στο μενού "Lights"/"Γωνιά του βιβλίου")

Θηριώδεις καιροί (Fierce times) :

Περιεκτική αναφορά για το βιβλίο στην ιστοσελίδα www.atexnos.gr στο μενού Πολιτισμός/Βιβλίο/Νέες κυκλοφορίες.

Συμμετοχή στη σειρά ¨το εργαστήρι του συγγραφέα" του διαδικτυακού περιοδικού FRACTAL, 18o τεύχος, στη διεύθυνση www.fractalart.gr

Επίσης, στο περιοδικό www.Vakxikon.gr (στο μενού "Ένθετα")έχουν δημοσιευτεί τα ακόλουθα άρθρα:

"Βιβλία με φτερά", "Ποίηση και μουσική", "Ποίηση χωρίς σύνορα",

ΆΡΘΡΟ για την ποιητική συλλογή "Απρόσωπα Φαγιούμ" του Ανδρέα Πολυκάρπου

"ΑΠΡΟΣΩΠΑ ΦΑΓΙΟΥΜ του Ανδρέα Πολυκάρπου" (κείμενο: Αθανάσιος Βαβλίδας)

Θα ξεκινήσω με την εισαγωγή που έγραψα για την ποιητική συλλογή, γιατί πιστεύω, ότι εκφράζει την ουσία του βιβλίου.

"Μετά τη συλλογή του, "Διάφανες βάρκες", όπου οι στίχοι εμφορούνται από την ώριμη συνείδηση και τη συναίσθηση του κακού που πλανάται γύρω μας, τα "Απρόσωπα Φαγιούμ" έρχονται από τη μία πλευρά να επιβεβαιώσουν τη δύναμη που έχει ο ποιητικός λόγος του Ανδρέα Πολυκάρπου και από την άλλη πλευρά να εκφράσουν τη συμπόρευσή τους με τις ανησυχίες του σήμερα.

Τα "Απρόσωπα Φαγιούμ" έχουν προσωπικότητα. Μιλούν για τη ζωή μας, την κοινωνική ασφυξία, την κατακρήμνιση του ανθρώπου, αλλά και για την ομορφιά της ελληνικής φύσης, ξεθάβουν το σπόρο του κακού, τα κόκκαλα της ιστορίας, αλλά και τον θησαυρό των λέξεων. Με όχημα τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, τα θρησκευτικά σύμβολα και τη βάναυση συμπεριφορά του ανθρώπου προς τον ίδιο του τον τόπο και προς τον συνάνθρωπό του, μας αποκαλύπτει ότι η ποίηση δεν έχει χάσει τη δύναμή της να καταγγέλλει και να καταδεικνύει, να υμνεί και να συγκινείται.

Κάθε ποίημα στα "Απρόσωπα Φαγιούμ" στήνει ένα ολοζώντανο σκηνικό που πάλλεται από αίμα και πνοή, από συνείδηση και δημιουργία, όπως οι προσωπογραφίες της όασης "Φαγιούμ" μεταφέρουν ως τις μέρες μας ολοζώντανα πρόσωπα, έτοιμα να μας υποδεχτούν και να μας μιλήσουν. Αν και οι αυθεντικές προσωπογραφίες προορίζονταν για χρήση σε τάφους, θεωρείται ότι είχαν φιλοτεχνηθεί όσο το πρόσωπο που είχε "κοιμηθεί", βρισκόταν εν ζωή. Κατ' αναλογία, τα ποιήματα του Πολυκάρπου μιλούν συχνά για το κακό, για την απώλεια, για το θάνατο, αλλά το κάνουν για να μας αφυπνίσουν, για να ανιχνεύσουν τις ουσιώδεις αλήθειες από τις οποίες εμφορείται η ζωή μας."

Τι είναι τα "Aπρόσωπα Φαγιούμ"; Μία ακόμα ποιητική συλλογή; Ένα ακόμα βιβλίο για το κακό, την απώλεια, αλλά και την κρυμμένη ομορφιά; Μία φάση ωρίμανσης στην πορεία προς τη ζωή και τον κόσμο; Πόσο μας αφορούν τα "φαγιούμ" ενός ποιητή που μας κοιτάζει κατάματα κι ωστόσο, η οπτική του δεν περιορίζεται σ' εμάς, αλλά ανοίγει ορίζοντες προς τη διαχρονία;

Όσο τα ποιητικά "Φαγιούμ" του Αντρέα Πολυκάρπου διατείνονται ότι είναι απρόσωπα, άλλο τόσο μας φέρνουν στο νου οικεία χαρακτηριστικά και πραγματικές ιδιότητες. Οι λέξεις κυλούν με αναβαθμίδες που μας φέρνουν συνεχώς και εγγύτερα προς τον καταληκτικό στίχο. Και τότε το νόημα ρέει σαν κύμα, βροχή ή σύννεφο για να διαποτίσει με την αλήθεια του τη σκέψη μας. Υπερβολές, ίσως, να πει κάποιος. Αν σκύψουμε, όμως, προσεκτικά, να δούμε την τεχνική του ποιητή, θα διαπιστώσουμε ότι το περιεχόμενο υπαγορεύει τη μορφή, αλλά και το ρυθμό του λόγου, με τρόπο που ο λεκτικός πλούτος μοιάζει να προέρχεται από την ίδια πηγή και η ενότητα, που σε άλλους ποιητές είναι ζητούμενο, εδώ να είναι συνειδητή, σχεδόν δεδομένη.

Η ενότητα αυτή επιτυγχάνεται με τη χρήση ορισμένων χαρακτηριστικών που συνειδητά ή ασυνείδητα έρχονται να υποβάλλουν και να καταστήσουν αναγνωρίσιμο το ύφος του ποιητή. Πρώτον είναι η χρήση τεσσάρων στίχων σε κάθε στροφή χωρίς ομοιοκαταληξία και χωρίς μεγάλη έκταση ή πλατειασμούς. Δεύτερον είναι η επανάληψη κάποιων λέξεων μέσα στο κάθε ποίημα με τρόπο που όχι μόνο υπενθυμίζει αλλά και αφήνει σημεία καθοδήγησης προς μία προδιαγεγραμμένη πορεία. Τρίτον είναι μια αφηγηματική ροή που διανύει σκέψεις και ερωτήματα, αμφιβολίες και υπόνοιες, απόψεις και συμπεράσματα με λυρικές εξάρσεις που μοιάζουν συχνά με εξομολόγηση προς τον αναγνώστη. Τέταρτον είναι οι συχνές αναφορές σε μυθολογικά και θρησκευτικά στοιχεία ή σύμβολα που προσδίδουν στους στίχους τη διάσταση μιας συνέχειας επάνω σε διαχρονικά θέματα. Και πέμπτον είναι οι ανησυχίες του ποιητή σχετικά με την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου που δεινοπαθεί, είτε αυτό αφορά τη μετανάστευση, είτε την αναζήτηση χαμένων ζωών στην Κύπρο, είτε την εσωτερική μας αναζήτηση σε ένα περιβάλλον που απώλεσε τις αξίες του και αρνείται να δεχτεί το θάνατο ως συστατικό στοιχείο του βίου.

Στα "Απρόσωπα Φαγιούμ" η ελληνική σκέψη είναι το πιο κρίσιμο και καλά αφομοιωμένο στοιχείο του ποιητή. Η εκκίνηση της σκέψης αυτής ανάγεται στην αρχαιότητα και στην εμβριθή μελέτη των συμβολικών στοιχείων που υιοθετεί για να οριοθετήσει και να εξηγήσει τον κόσμο, τον προορισμό του ανθρώπου και τη στάση του απέναντι στη ζωή. Γνωρίζω ότι αυτά τα στοιχεία έχουν, μέχρι αυτή την ώρα που μιλούμε, αναπτυχθεί τόσο στα επόμενα ποιήματά του, τα οποία σχολιάζουν με νεωτερικό τρόπο πολύ πέραν του καβαφικού διδακτισμού την αρχαιότητα και τις σύγχρονες προεκτάσεις της, όσο και στη διδακτορική του μελέτη για την ένθεη μανία που ανάγεται στις διονυσιακές τελετές και επιβιώνει σήμερα σε δρώμενα όπως τα αναστενάρια. Θα αναγνωρίσουμε, επίσης, στην ποίησή του και μία λατρεία για το περιβάλλον του ελληνικού χώρου, ειδικά των νησιών, ως πηγή φωτός, αλήθειας και ανάβλυσης συναισθημάτων. Αλλά και η χριστιανική σκέψη έρχεται να εμβαπτισθεί στα ταραγμένα ύδατα των σύγχρονων προβληματισμών, αναδυόμενη μες από τις αντιφάσεις της και τις αντιθέσεις της, όπως το δίπολο Ιησούς Χριστός - Εωσφόρος ή η ενσωμάτωση μυθολογικών στοιχείων στη διαδρομή του χριστιανισμού.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ποίηση που ανοίγει θέματα, που επιζητεί ερμηνείες, που η ίδια έχει καθορίσει τις όχθες για την ανάλυση της ροής της. Ας την αφήσουμε να εισρεύσει στη σκέψη μας, να πλουτίσει τα συναισθήματά μας.

 

 

 

 

 

 

 

 

Details
Hits: 2400

imageedit 5 4207508441












 

ΕΡΩΤΑΣ  ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ

      Ήταν κάποτε ένα ονειροπόλο κορίτσι που το έλεγαν Άννα. Η Άννα , λοιπόν, λάτρευε τα σύννεφα. Όποτε ερωτευόταν ένα σύννεφο, έπαιρνε το αεροπλάνο και πήγαινε να το συναντήσει. Ώσπου  να φτάσει, όμως, κοντά του, το σύννεφο είχε αλλάξει μορφή κι ο έρωτάς της έμπαινε σε δοκιμασία. Έτσι, προσγειωνόταν πάλι στη γη και περίμενε να τελειώσει η βροχή και να στεγνώσει το δάκρυ της.
       Ερωτεύθηκε, μ’ όλα ταύτα, κι ένα σύννεφο που της έμοιαζε. Τρόμαξε τόσο πολύ από την ομοιότητα, που δεν πήρε τ’ αεροπλάνο να το συναντήσει, αλλά στάθηκε ώρα πολλή να το κοιτάζει - λες και μ’ αυτό θα περιέσωζε τη μορφή του – και περίμενε τη βροχή να περιχύσει το σώμα της.
       Και το σύννεφο, ωστόσο, δεν έδειχνε διάθεση να αλλάξει. Κινιόταν αργά στον ουράνιο θόλο με κρυμμένους καλά κεραυνούς και υγρά αποθέματα που έδειχναν σα να ψάχνουν ακόμα το κατάλληλο έδαφος για να το ποτίσουν.
         Όταν το σύννεφο οσμίστηκε το επίμονο βλέμμα της Άννας, έμειν’ εμβρόντητο κι έπαθε κάτι που πρώτη φορά συμβαίνει σε σύννεφο: την ερωτεύθηκε. Προσποιήθηκε, λοιπόν, την ομίχλη και κατέβηκε ως τη γη να τη συναντήσει.
         Αλλά η Άννα δε φαινόταν πια πουθενά. Είχε κρύψει τη μορφή απ’ το φόβο της και έκλαιγε απαρηγόρητη κάτω από ένα υπόστεγο. Όταν βγήκε ο ήλιος, η Άννα είδε δίπλα στο υπόστεγο μία λιμνούλα που καθρέφτιζε το σύννεφό της. Κοίταξε προς τον ουρανό, αλλά σύννεφο εκεί δεν υπήρχε. Χαμογέλασε. Το σύννεφο είχε έρθει κοντά της. Ο έρωτάς της ρευστοποιήθηκε.

ΟΡΕΙΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

       Χρόνια τώρα παρατηρώ τα βουνά και προσπαθώ να τα καταλάβω, όπως άλλοι κοιτούν με τα χρόνια τη θάλασσα και αποκτούν μία ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα αν αυτό που θέλω να καταλάβω έχει σχέση μ’ εμένα τον ίδιο ή με την ίδια την ύπαρξη των βουνών. Διότι, σε αντίθεση με τη θάλασσα, το βουνό δεν αλλάζει συνεχώς μορφή, δεν έχει γλύπτη τον άνεμο, δεν έχει ζωγράφο τον ουρανό, δεν έχει φωτογράφο τον ήλιο. Το βουνό ασχολείται με άλλες τέχνες: επιδεικνύει μ’ υπερηφάνεια την ιστορία του, ντύνεται με τα ωραιότερα δέντρα ή κυκλοφορεί γυμνό, αντηχεί μουσικές στα φαράγγια και τις χαράδρες του ή τις φυλάει κρυμμένες σε σπηλιές και απρόσιτα βράχια, γράφει με χιόνι που λιώνει, ρυάκια και καταρράκτες, χείμαρρους και ποτάμια, δημιουργεί ατελείωτες χημικές αντιδράσεις στα σπλάχνα του που ξεσπούν ενίοτε στην αμέριμνη επιφάνεια.  
         Στην προσπάθειά μου να το κατανοήσω, το βουνό αποκτά μυθικές διαστάσεις και γίνεται η αιχμή του δόρατος στη σύγκρουσή μου με το σύγχρονο πολιτισμό του εκσκαφέα, της μπετονιέρας και της ασφάλτου. Επειδή, όπως λένε, δεν αρκούν δύο πόδια ή ακόμα και δύο τροχοί για να το προσεγγίσουμε και για να αισθανθούμε τη ζωή, το μυστήριο και την άγρια ομορφιά του, πρέπει ν’ ανοίξουμε διόδους για τέσσερεις τροχούς και για ό,τι άλλο μεταφέρουν αυτοί μαζί τους. Κάποτε, εδώ, το γαϊδούρι (και το μουλάρι) ήταν το κυριότερο μεταφορικό μέσον: πεισματάρικο, ριψοκίνδυνο, μάλλον αργό, αλλά έμψυχο: μία παράλληλη ύπαρξη.
         Οι προσπάθειές μου πέρασαν από διάφορα στάδια: αρχικά, η προσέγγιση είχε τον γοητευτικό χαρακτήρα της αντίθεσης με το αστικό τοπίο’  έπειτα, η βιοποικιλότητα του βουνού σε έκανε να εστιάζεις σε αντικείμενα ενός ολότελα νέου  και διαφορετικού κόσμου’  σε μία τρίτη φάση, η αναρρίχηση και η κατάκτηση της κορυφής άρχισε ν’ αποκτά μία συμβολική, αλλά εξέχουσα σημασία που εξελίχθηκε σε εφαρμοσμένη πρακτική με ή χωρίς βουνό, αφομοιώνοντας τη νεανική ορμή’ αργότερα, η ορμή παραχώρησε ένα κομμάτι της στη στοχαστικότητα. Φυσικά, η απόλαυση δεν έπαυσε ποτέ να είναι συστατικό αυτής της εξελικτικής διαδικασίας, αλλά το πέρασμά της στο στοχασμό, της προσέδωσε ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό που θα το ονομάζαμε συναίσθηση, δηλαδή μία αίσθηση συμμετοχής και συμπόρευσης, μέχρι την πλήρη επίγνωση ότι όχι μόνο αποτελείς ως άνθρωπος ένα τμήμα αυτής της φύσης, αλλά και ότι συμβάλλεις δυναμικά στις φυσικές διεργασίες της, όταν δεν επιχειρείς τη βίαιη ανατροπή της φυσικής εξέλιξης.
(η συνέχεια στο βιβλίο!)

 

Additional information